Սարի ծաղիկը կանգնել էր կանաչ խոտերի մեջ, լեռների մաքր պարզ օդում շատ գեղեցիկ, շատ քնքշորեն թարթում էր աչքերը, քամու հպումներից այնպես էր դողում։Մի մարդ անցնելիս ասաց ՝ ինչ գեղեցիկ է ինչ փայլուն։ Ծաղիկը այդ անցորդի խոսքը լսեց և ձայն չհանեց ամաչեց և լռեց։ Մեկ ուրիշ մարդ նորից եկավ և ավելացրեց ճիշտ ես գեղեցիկ է փայլուն բայց հոտ չունի։ Սարի ծաղիկը զայրացավ և սկսեց խոսել, որ ինքը այնտեղ է որտեղ իր տեղն է սարերի և ձորերի մեջ և չի համեմատվի ոչ մի վարդի հետ, և ինքն իր տեղն ունեմ։ Սարի ծաղկի խոսքից հետո մարդիք պոկեցին ծաղկին արմատախիլ արեցին կտրեցին անտառից սարերից և տարան իրենց պարտեզ։Ժամանակ անց Ծաղիկը թորշնեց, քանի որ դա այն վայրը չէր որտեղ նա կապրեր և ավելի կկգեղեցկանար մնացած ծաղիկների մեջ շքեղ Սարի ծաղիկը մի օր թորշնեց և մահացավ։
Ի՜րոք որ այդպես է. ամեն ծաղիկ իր տեղում է արքա կամ թագուհի։