Հյուրը պետք է ժամանակին հեռանա
Մեկ հոգի եկել էր ընկերոջ մոտ։ Հանդիպումից գոհ հյուրն ու տանտերը գրկախառնվեցին, համբուրեցին միմյանց, սկսեցին միմյանց հարցնել առողջության, երեխաների ու կանանց առողջության մասին՝ չիմանալով ինչպես արտահայտել իրենց ուրախությունը։ Տանտերերը կանաչ-կարմիր ժապավեն էին նետում հյուրի ոտքերին ու անընդհատ հարցնում, թե ինչպես է պատահել, որ նա ժամանել է, հիշում է տանտերերին։
-Դե, կին, հյուրի համար անկողին պատրաստիր, հավը մորթիր պատվիրիր, գինի մատուցիր, սուրճ պատրաստիր, ընթրիք պատրաստիր։
Կինը հյուրի համար վարդերով զարդարված արցախյան գորգ է փռել, գորգի վրա՝ ներքնակ, ներքնակի վրա՝ վերմակ և վերջում՝ բարձ։
Մեկ օր անց տերերը հանել են բարձը, երկուսից հետո՝ վերմակը, երեքից հետո՝ ներքնակը։ Չորրորդ օրը հյուրը սկսեց հրաժեշտ տալ տանտերերին ու պատրաստվում էր հեռանալ։ Տան տերերը հարցրին.
«Ինչո՞ւ եք այդքան շուտ հեռանում մեզանից, ի՞նչ է պատահել, ինչո՞ւ մենք ձեզ չուրախացրինք, ո՞վ է ձեզ վիրավորել»: Մի հեռացիր, մնա անշարժ:
Հյուրը պատասխանեց.
«Դու ինձ ոչինչ չես արել, և ես շուտ չեմ հեռանում: Ես պետք է հեռանայի, երբ դու հանեցիր բարձը։