Շարունակելով ճանապարհը՝ շուտով հասանք մի հեղեղատի, որը լի էր անձրևորդերով:
Ամենամռայլ թախիծն է պատում ինձ, երբ անցյալի հիշողություններն են մտքիս գալիս:
Վայրի աղավնիների երամը անդունդից բարձրանում էր, և թռիչքչ պահին աղավիներից մեկն երամից հետ ընկնելով երամից ղառնվեց ուժեղ մրրիկին:
Այդ տան շուրջը բազմագույն ծաղիկներ են աճում, որոնցով պատրաստում են դաղաբույսեր և դրանք գերում են իրենց տեսքով անցորդներին:
Իմ գաղտնիքը միայն ընկերոջս եմ հայտնել, որովհետև գիտեմ որ գաղտնիքս միայն նա կարող է պահել:
Բայց այժմ, երբ շատ ժամանակ է անցել իմ և ընկերուհուս միջադեպից, նա ինքն է փնտրում ինձ։
Մի րոպե կարծեցի, թե գեղատեսիլ վայրում որտեղ ես եմ գտնվում կանգնել եմ քարերի վրա, և զարմանում էի, որ չէի ընկնում։
Լճակը, որը պարզ և հանդարտ ծփում կորչում է իր ալիքներում, իր աննման տեսքով կախարդում էր բոլորին։
Լեռները, որոնք ձյունոտ կատարներ ունեյին, սուզվել էին կապույտ լռության մեջ։
Եթե նա հայրենի քաղաքում մնար, ուր ամեն մեկն իր գիտություներն է կատարում և զարգանում է , ապա ճանաչված մարդ կդառնար։